Eryk Lipiński (1908–1991) – wybitny polski karykaturzysta, grafik, plakacista, satyryk i dziennikarz, założyciel tygodnika „Szpilki” oraz Muzeum Karykatury w Warszawie.

Uważany za ojca polskiej karykatury powojennej i jednego z twórców Polskiej Szkoły Plakatu.

Biogram artysty – Eryk Lipiński

• Data i miejsce urodzenia: 12 lipca 1908, Kraków
• Data i miejsce śmierci: 27 września 1991, Warszawa
• Wykształcenie: Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie (dyplom 1934)
• Zawody: karykaturzysta, grafik, plakacista, ilustrator, dziennikarz, scenograf

Eryk Lipiński był jednym z najbardziej wszechstronnych i wpływowych twórców polskiej kultury wizualnej XX wieku. Studiował grafikę w ASP w Warszawie, a jego twórczość obejmowała plakaty polityczne, ilustracje książkowe, karykatury prasowe, scenografie i teksty satyryczne.

W 1935 roku, wspólnie ze Zbigniewem Mitznerem, założył tygodnik satyryczny „Szpilki”, który po wojnie stał się najważniejszym pismem satyrycznym w Polsce. Lipiński był jego redaktorem naczelnym przez wiele lat, publikując własne rysunki, felietony i komentarze polityczne.

Podczas II wojny światowej działał w ruchu oporu, zajmując się m.in. produkcją fałszywych dokumentów. Został aresztowany przez Gestapo i trafił do obozu Auschwitz. Po wojnie kontynuował działalność artystyczną i publicystyczną.

W 1978 roku założył Muzeum Karykatury w Warszawie, które do dziś nosi jego imię i gromadzi najważniejsze dzieła polskiej i światowej karykatury.

Nagrody i osiągnięcia:

• 1948 – siedem I nagród na Międzynarodowej Wystawie Plakatu w Wiedniu
• 1964 – I nagroda za najlepszy plakat polityczny roku
• 1981 – „Distinguished Artist of the Year 1980” – Association of American Editorial Cartoonists
• Odznaczony tytułem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata za pomoc Żydom podczas okupacji

Styl i znaczenie:

Twórczość Lipińskiego cechowała się ostrym humorem, ciętą ripostą, prostotą formy i siłą przekazu. Jego plakaty i karykatury były narzędziem społecznej krytyki, a jednocześnie dziełami sztuki o wysokiej wartości estetycznej. Uważany jest za jednego z prekursorów Polskiej Szkoły Plakatu, obok Henryka Tomaszewskiego i Tadeusza Trepkowskiego.